We hebben allemaal al genoten van de overeenkomsten die er kunnen bestaan tussen een hond en zijn baasje, en we moeten toegeven dat de gelijkenis soms opvallend is!
Maar hoe begrijp je dit spreekwoord echt? Zijn deze overeenkomsten alleen fysiek of kunnen ze ook mentaal waar zijn? Is het echte mimiek of een eenvoudige interpretatie van buitenaf? En als het bestaat, in welke richting zou de imitatie dan plaatsvinden in het handler-dog-paar?
Zoals meester, zoals hond: wat is de oorsprong van deze uitdrukking?
Hoewel de exacte oorsprong van het spreekwoord onbekend is, lijkt het te zijn gemodelleerd naar andere populaire uitspraken zoals "zo vader, zo zoon" en zijn tegenhanger "zo moeder, zo dochter". Het wordt ook in andere talen gevonden en in het bijzonder in het Engels met "such master, such dog". Maar deze versies dringen meer aan op een verworven gelijkenis dan op een aangeboren gelijkenis, aangezien er duidelijk geen familierelatie is tussen een hond en zijn eigenaar! Het lijkt echter niet onlogisch om je af te vragen of ze op elkaar leken voordat ze elkaar ontmoetten of dat ze met elkaar in contact kwamen ...
Deze vraag heeft ook veel werken geïnspireerd, van het beroemde Zelfportret met de zwarte hond van Gustave Courbet (hieronder), tot Charlie Chaplin ( A Dog's life ) of zelfs verschillende hedendaagse kunstenaars die series over dit thema hebben geproduceerd ( Dogs van Parijs door fotograaf Antonia). En wie herinnert zich niet de onweerstaanbare scène van 101 Dalmatiërs van Walt Disney, waar Pongo koppels van meesters op straat ziet paraderen en hun honden op twee druppels water lijken?
Waarom een fysieke gelijkenis tussen de hond en zijn baasje?
Ongeacht hoe je het interpreteert, het idee dat een hond en zijn baasje fysiek op elkaar gaan lijken door elkaar te leren kennen, lijkt moeilijk te geloven. Omgekeerd heeft een Amerikaans onderzoek in de psychologie aangetoond dat het kiezen van een hond niet triviaal is voor de eigenaar, en dat mensen die een rashond kopen geneigd zijn tot dieren met vergelijkbare gezichtskenmerken. van hen.
Volgens het principe van "vogels van een veren kudde samen", zouden mensen dus worden aangemoedigd om een metgezel te kiezen bij wie ze kenmerken zouden vinden die hen bekend zijn. Door een overdrachtsverschijnsel zouden deze overeenkomsten een geruststellende functie hebben en meer gevoelens en welwillendheid jegens hun dier opwekken!
Een onderzoek naar mentale gelijkenissen bij het geleidehondenpaar
Als het Pygmalion-effect is tegengesproken in termen van fysieke overeenkomsten, zou het mentaal toch heel reëel zijn. Inderdaad, in zijn artikel " Hebben eigenaren en hun honden vergelijkbare persoonlijkheden?" , Observeerde professor Stanley Coren de convergenties die bestaan tussen een eigenaar en zijn dier vanuit het oogpunt van temperament. Na verschillende tests merkte hij op dat we zowel bij mensen als bij hun hond de vijf belangrijkste persoonlijkheidskenmerken vinden die zijn ontleend aan de Big Five- theorie in de empirische psychologie (Goldberg, 1981).
Op een eenvoudigere manier zouden we kunnen zeggen dat een actief persoon een actieve hond zal hebben, een nerveus persoon een nerveuze hond, een kalm persoon zal een rustige hond hebben ... Dergelijke conclusies lijken niettemin logisch, aangezien het temperament van de meester en zijn verwachtingen ten opzichte van het dier hebben noodzakelijkerwijs invloed op de opvoeding die hij hem zal geven. Omdat de hond erg gevoelig is voor emoties, smaken en stemmingen, is het normaal dat hij zich na verloop van tijd aan zijn baasje aanpast. Meer verrassend zou het omgekeerde ook waar zijn en de karaktereigenschappen van de hond zouden daarom afwrijven op zijn eigenaar!
Mimiek tussen mens en hond, de kern van een goede relatie?
Net als een stel groeien de eigenaar en zijn hond samen en kunnen ze vergelijkbare persoonlijkheidskenmerken ontwikkelen, evenals vergelijkbare reacties op alledaagse situaties met stress of verandering. Als dit fenomeen echter moeilijk te beheersen is als hij niet bij bewustzijn is, kan het toch nuttig blijken te zijn als een angstige meester er opzettelijk voor kiest om een metgezel te adopteren die behoort tot een ras dat bekend staat als kalm, of juist een verlegen persoon. en introvert wendden zich tot een sociaal en extravert hondenras.
Op deze manier kan de hond een echte drijvende kracht voor zijn baas worden door hem, wie weet, mensen te laten ontmoeten in contexten waarin hij niet zou hebben durven benaderen (tedere voorbijgangers, wandelaars met hun honden). Daarentegen kan een van nature nerveuze hond aanzienlijk verbeteren wanneer hij in contact komt met een kalm persoon, in staat om hem bewust te begeleiden en op te voeden. Rekening houden met mens-hond-nabootsing kan daarom een zeer positief effect hebben en het onderwijs vergemakkelijken.