Met de komst van de lente bieden tuinders hun productie van asperges ( Asparagus officinalis ) aan, waarvan de uitstekende scheuten worden gewaardeerd. Het komt zelfs voor dat deze gekweekte asperge in het wild wordt aangetroffen op de zanderige plaatsen van Zuid-Frankrijk en een nog delicatere smaak biedt. Maar dit is niet de echte wilde asperge die niemand minder is dan de asperge met scherpe bladeren ( Asparagus acutifolius ).
Wilde asperges (Asparagus acutifolius)
Asperges met scherpe bladeren ( Asparagus acutifolius ) behoren tot de familie van de Asparagaceae en groeien in het wild in het zuiden van Frankrijk. Het is een vaste plant met veel stengels en twijgen in grijstinten, tot wel 1m hoog. Ze zijn bedekt met cladodes (bladachtige twijgen) verrijkt in de vorm van stekels verenigd in sterren, die zorgen voor fotosynthese, net als de bladeren van planten in het algemeen.
Kleine geelgroene bloemen verschijnen tussen juli en september en onderscheiden mannelijke van vrouwelijke planten die op hun beurt zwart fruit zullen produceren ter grootte van een erwt, met daarin de zaden.
Het zijn de jonge scheuten net uit de grond die we eten, als ze groen tot groenbruin zijn, mals, bedekt met hun kleine schubben: ze zijn dan knapperig en hebben een delicate smaak die duidelijker is dan die van witte asperges. Het probleem is dat ze verschijnen in het midden van de stekelige stengels die een onverwelkomend plukje vormen om je gewapende hand van een mes te laten glijden: vandaar de naam van scherpbladige asperges!
Deze wilde asperge heeft de bijzonderheid dat hij op het droge groeit, wat zijn aanwezigheid beperkt tot het Middellandse-Zeebekken en Corsica met een punt naar de droogste gebieden in de Ardèche en de Drôme, evenals in Aveyron en Lot.
Wanneer moet je wilde asperges oogsten?
Om asperges met scherpe bladeren te vinden, moet men niet gierig zijn tijdens wandelingen op het platteland om ze te vinden in de bosjes, heggen en andere borstelige gebieden, hoewel veel 'lokale bewoners' hun hoekje hebben met wilde asperges, die geheim blijven zoals voor champignonpartjes!
Wilde asperges laten hun stengels meestal in maart-april zien, afhankelijk van het weer elk jaar. Je moet op je hoede zijn om ze op te rapen voordat ze te veel worden en te bitter worden.
Eenmaal thuis hoeft u ze alleen maar in water te laten lopen om ze van onzuiverheden te ontdoen.
Hoe profiteer je van de voordelen van wilde asperges?
De eigenschappen van wilde asperges
Weinig calorieën (25kcal / 100g), wilde asperges bevatten vitamine A, B, PP, vezels, mineralen zoals kalium, koolhydraten en aspargine, waardoor het vochtafdrijvend is en urine zo ruikt bijzonder.
Houd er rekening mee dat het niet wordt aanbevolen voor mensen die lijden aan oedeem als gevolg van nier- of hartfalen.
Bekend als diuretisch, spijsvertering, licht laxerend, wilde asperges zijn ook leverreiniger. In de kruidengeneeskunde wordt echter meestal de aspergewortel gebruikt.
Pas op dat u geen vruchten van asperges consumeert die saponiden bevatten die de vernietiging van rode bloedcellen kunnen veroorzaken.
Wilde asperges koken
Wilde asperges kunnen op verschillende manieren worden gekookt: gestoomd of gekookt en vervolgens geserveerd met een saus, zoals asperges uit de markt, of gekookt als een omelet, zoals de meeste zuiderlingen verkiezen.
Het kan rauw gegeten worden in een salade, zolang het niet te scherp of bitter is.
De verschillende soorten wilde asperges
Naast de acuutbladige asperge ( Asparagus acutifolius ), zoals hierboven vermeld, is de officinale asperge ( Asparagus officinalis ) ook in het wild te vinden met zijn gevederde blad zoals dat wordt gekweekt.
Asperges met dunne bladeren ( Asparagus tenuifolius ) groeien spontaan eerder in het oosten en zuidoosten van Frankrijk: de smaak is zoet, heeft zeer dunne, zachte bladeren en de vruchten zijn rood.
Witte asperges ( Asparagus alba ) zijn geen groenteasperges, ze hebben grote doornige witachtige stengels, zwart fruit en komen veel voor op Corsica.
De houtasperge of asperge ( Ornithogalum pyrenaicum ) ook wel ornithogale van de Pyreneeën genoemd, maakt geen deel uit van de Asparagaceae-familie maar van de Liliaceae: wees gerust, de verwarring speelt geen rol, want het is net zo eetbaar en kan in op dezelfde manier, maar met een mildere smaak.