De els sijs ( Spinus spinus , voorheen Carduelis spinus ) is een kleine zangvogel die vaak wordt gezien in koppels. Het behoort tot de familie Finches, wiens bijzonderheid ligt in de levendigheid van de kleuren van het verenkleed, wat betekent dat de els sijs soms wordt verward met de Serin cini ( Serinus serinus ).
Hoe herken je een els sijs?
De els sijs is een vogel van 11 cm die niet meer dan 13 gram weegt. Seksueel dimorfisme is gemarkeerd met een mannetje met groen bovenkleed, gele onderkant, zwarte kroon en slabbetje en gele markeringen op vleugels en staart, terwijl het vrouwtje een saaier verenkleed heeft zonder kroon of slabbetje. zwart. Bovendien is de grootte van het slabbetje, zeer zichtbaar en herkenbaar, een sociale indicator van de elzen-sijs: hoe groter het is, hoe hoger de vogel in de hiërarchie van de groep staat.
Zijn snavel is scherp, kort en kegelvormig, waardoor hij de zaden kan extraheren die goed zijn ingebracht in de kegels van de coniferen die hij meer in het bijzonder bezoekt.
De elsijs is een vogel die zich gemakkelijk voortbeweegt in groepen van wel enkele tientallen proefpersonen, ook met andere zangvogels van dezelfde familie. Het is erg sociaal, waardoor het zichzelf ook kan beschermen tegen een van zijn belangrijkste roofdieren, de Europese havik ( Accipiter nisus ).
Hij is erg actief en kan behoorlijk acrobatische houdingen aannemen in bomen, bijvoorbeeld met het hoofd naar beneden, om de weinige zaden te bereiken die het slechtst zijn geplaatst.
De vlucht van de elzen sijs is tamelijk harmonieus en esthetisch met een indruk van golvende dans. Het wordt fladderend wanneer het mannetje het als verkeringstentoonstelling gebruikt.
Kreten en gezang van de els sijs
De Alder Sijs is vooral te horen als hij vliegt, en nog intenser tijdens zijn showvluchten. Zijn kreten zijn licht en metaalachtig, als een soort lied vermengd met kreten, wat het een onophoudelijk aangenaam gebabbel maakt.
Het leefgebied van de els sijs
De els-sijs komt overal in Frankrijk voor, waar hij de voorkeur geeft aan bossen, bossen, beboste heggen, met een duidelijke voorkeur voor elzen (vandaar de naam), berken en coniferen. Het kan ook worden waargenomen in stadsparken en tuinen, vooral in de winter, waar het dichter bij huizen tracht te komen die het voedsel in een voederbak zouden aanbieden, zonder daar ooit te nestelen.
Gedeeltelijk migrerend, wordt de elsijs in de winter gezien op de hierboven aangegeven locaties, terwijl hij in de zomer beperkt is tot de meer bergachtige hoogten omzoomd met sparren.
De els-sijs voeren
De els-sijs voedt zich met boomzaden (coniferen en loofbomen) en zaden van lage planten (distel, paardenbloem, enz.). Hij bezoekt gemakkelijk de voederbakken gevuld met maanzaad, ronde gierst, kanariezaad, zonnebloem, pinda's (ongezouten natuurlijk).
Reproductie van de els-sijs
Het nestelen van de elzen-sijs gebeurt eind maart-begin april, wat in zekere zin het einde van de overwintering markeert. Het nest bestaat uit twijgen, korstmossen, mossen, worteltjes, paardenhaar, veren en is geïnstalleerd op de top van een naaldboom (ongeveer 20 m), aan het einde van een tak.
Het vrouwtje legt tussen april en juli een of twee keer per jaar 3 tot 5 eieren, die ze 13 tot 14 dagen alleen zal uitkomen. De kuikens die door beide ouders met insecten worden gevoed, zullen zichzelf snel emanciperen, aangezien hun verblijf in het nest niet langer zal duren dan 2 weken.
Is de elzen-sijs nuttig of schadelijk voor de tuin?
De els sijs is een van de vogels die de tuin niet beschadigt. Je kunt het in de winter aantrekken door een rode feeder te installeren die bij voorkeur in het oog springt.
Een Germaanse legende wilde dat de elzen-sijs een magische steen in zijn nest verbergt, waardoor hij onzichtbaar wordt, vooral tijdens het broedseizoen, wanneer hij erg discreet is, en verder naar het oosten, is de vogel het onderwerp van Russische kinderrijmpjes. Het is een musje vol poëzie!